Zoals altijd is het weer wachten. Dit keer niet op een niet werkende ATM, ook niet op onze vergeten lunch maar op onze chauffeur. Om half 9 hebben we afgesproken voor de guesthouse, inmiddels is het half 10 en nog geen spoor van Crazy Steve. De naam had ons al moeten waarschuwen, maar ach, wij houden wel van een beetje gekkigheid. Wachten, daar houden we wat minder van. En zeker aangezien het al de derde dag op rij is dat we minimaal een uur staan te wachten. Maar dit is Papoea Nieuw Guinea, geen Nederland.
Continue reading