Category
Die prachtige mensen, de vrolijke kleuren, de geweldige hoofdtooien. Meer dan 800 talen en evenveel verschillende tribes, met allemaal hun eigen cultuur. Dé reden dat ik al jaren droom om naar Papoea Nieuw Guinea te gaan. Continue reading
En terecht! Het is een gevaarlijk land. Als ik de lokale bevolking moet geloven lopen er overal dieven rond. Vooral in Port Moresby, Mount Hagen en de andere grote steden. Ramen en deuren dicht geldt hier niet bij een brand of overstroming maar bij een autostop. Zeker in Mount Hagen, want de zakkenrollers komen zo even binnen snuffelen. Continue reading
Een modderbad. In Nederland kost het geld en in Papoea Nieuw Guinea is het onoverkomelijk. De trek naar het midden van de jungle in de Hela provincie (Pilongo village) begint dan ook met een ongepland modderbad. Continue reading
Duizenden krokodillen leven er in de Sepik rivier. Wij zien er niet een. Maar dat komt omdat ze bang zijn, en dat is niet zo gek. Er wordt namelijk flink op ze gejaagd. Continue reading
Je ogen verbranden doet pijn. Mijn ogen zijn mn alles en mn allergrootste angst is niet de dood, zelfs niet diep water, maar blindheid. Blind zijn lijkt me echt het ergste van alles. Op de Sepik rivier in Papoea Nieuw Guinea verbrande ik voor het eerst in mijn leven mijn ogen. Continue reading
Lekker geslapen heb ik niet. Het matras mag de naam niet dragen. Het is zo dun, met eronder een hard houten bed waardoor ik alleen maar op mijn rug kon liggen. Het kussen ruikt naar de vele mensen die deze voor mij gebruikt hebben en de kevers buiten bleven maar brullen. Ook hoorde ik veel muizen over ons dak lopen en moest Yuri een aantal keer naar de wc. Een typische nacht in Papoea Nieuw Guinea.Continue reading
Meer dan 33 uur vliegen, 8 uur rijden en weinig slaap om op de plaats van bestemming, Tari in Papoea Nieuw Guinea, te komen. Zou jij eraan beginnen? Wij wel! Continue reading
Zoals altijd is het weer wachten. Dit keer niet op een niet werkende ATM, ook niet op onze vergeten lunch maar op onze chauffeur. Om half 9 hebben we afgesproken voor de guesthouse, inmiddels is het half 10 en nog geen spoor van Crazy Steve. De naam had ons al moeten waarschuwen, maar ach, wij houden wel van een beetje gekkigheid. Wachten, daar houden we wat minder van. En zeker aangezien het al de derde dag op rij is dat we minimaal een uur staan te wachten. Maar dit is Papoea Nieuw Guinea, geen Nederland.
